-->

niedziela, 30 października 2011

Rio Anaconda, Wojciech Cejrowski

Tytuł: Rio Anaconda: Gringo i ostatni szaman plemienia Carapana
Autor: Wojciech Cejrowski
Liczba stron: 435
Tłumaczenie: -
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Seria/Cykl: -
Ocena: 5,5/6







Teoretycznie każda recenzja powinna zaczynać się od przybliżenia sylwetki autora i przywołania paru najważniejszych faktów z jego biografii. Jednak jaki recenzent się do tego stosuje? Na pewno nie ja. Po pierwsze taką już mam naturę, że nie lubię postępować zgodnie ze schematami. Po drugie (i jest to powód zdecydowanie najważniejszy) nie chcę zanudzać moich czytelników. Bo prawda jest taka, że o większości autorów nie miałabym nic ciekawego do napisania. Mogłabym jedynie  sparafrazować informacje z obwoluty książki o tym, że dany pisarz skończył uniwersytet X i mieszka w miejscowości Y, z rodziną i dwoma psami, a w wolnych chwilach pisze książki, i podobne „bla bla bla”. Ale kto chciałby czytać coś takiego? No właśnie…

Jednak tym razem zamierzam uczynić wyjątek (który tylko dodatkowo potwierdzi moją regułę). Są bowiem ludzie, których należy przedstawić. Po prostu trzeba to zrobić, bo… bo tak się czuje, i tyle! Wojciech Cejrowski jest jedną z takich osób. Jego postać wymaga tyle samo uwagi, co jego książki, nie tylko ze względu na jego ogromne osiągnięcia, dużą popularność i obecność w telewizji, ale także z uwagi na jego kontrowersyjne poglądy i odważny sposób ich wyrażania.

Bo Cejrowskiego każdy zna, a przynajmniej kojarzy. Nawet, jeżeli nie z okładek książek czy programów telewizyjnych, to właśnie z racji tych jego przekonań. Cejrowski jest zagorzałym (jak dla mnie nieco zbyt zagorzałym…) katolikiem przeciwnym homoseksualizmowi, aborcji, eutanazji i stosowaniu antykoncepcji. Od razu chcę zaznaczyć, że ja się z nim w tych kwestiach zupełnie nie zgadzam. A mimo to bardzo szanuję tego człowieka, w pewnym sensie podziwiam go i co dziwne lubię. W ogóle to mam z nim problem. Bo z jednej strony go uwielbiam, z drugiej już niestety mniej. Naprawdę nie wiem, jak można tak bardzo kogoś lubić i jednocześnie nie trawić. Uwielbiam jego program podróżniczy („Boso przez świat”), jego poczucie humoru, książki, sposób opowiadania, a przede wszystkim podzielam jego miłość do Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej oraz nienawiść do polskiej zimy. Kocham go za to wszystko. Jednakże jego przekonań (szczególnie tych dotyczących homoseksualistów) nie podzielam i nigdy podzielać nie będę. Ale i tak go lubię. Dlaczego? Bo mam słabość do ludzi inteligentnych, a on się do takich ludzi z całą pewnością zalicza.

Muszę przyznać, że nie czytam książek podróżniczych. Właściwie nie wiem dlaczego, być może kiedyś moje podejście się zmieni, ale na razie nie przepadam za tego typu literaturą. Po książki Wojciecha Cejrowskiego pierwszy raz sięgnęłam ponad rok temu zachęcona wynikami ich sprzedaży. Zdecydowałam się na „Gringo wśród dzikich plemion”, ponieważ została ona wydana jako pierwsza. Z lektury byłam ogólnie bardzo zadowolona, jednak do zachwytu nad nią sporo mi brakowało. Z tego powodu dosyć długo zwlekałam z sięgnięciem po „Rio Anacodna”, mimo że od dawna czekała na mojej półce. Kierowana jakimś wewnętrznym impulsem w końcu się za nią zabrałam. „Rio Anaconda” przyniosła mi wszystkie te zachwyty, których spodziewałam się po „Gringo…”. Lektura ta sprawiła mi nie tylko wiele radości i przyjemności, ale także wywołała tyle różnych emocji, przemyśleń i wzruszeń, że aż żałuję, iż nie wzięłam jej do ręki wcześniej.

Przez cały czas czytania tej książki… płakałam. Głównie ze śmiechu, ale także ze wzruszenia. Jak już wcześniej wspominałam, uwielbiam poczucie humoru pana Cejrowskiego. W całej książce jest tyle zabawnych sytuacji i dialogów, że można by nimi obdarować całe mnóstwo nudnych książek i jeszcze sporo by zostało. Niektóre najśmieszniejsze fragmenty czytałam po kilka razy, bo nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności. Ponadto bardzo spodobał mi się styl pisania – lekki, ale finezyjny zarazem. Książki napisane w taki sposób mogłabym czytać cały czas. „Rio Anaconda” po prostu mnie wciągnęła. Gdyby nie natłok obowiązków szkolnych, pochłonęłabym ją zdecydowanie szybciej. Kilkudniowe przerwy w czytaniu były dla mnie naprawdę bardzo męczące. Książka cały czas kusiła mnie i jakby przyzywała do siebie, tak że koniec końców i tak jej „ulegałam”. Chociaż na godzinkę, na te parę stron…

„Rio Anaconda” jest nie tylko o wiele bardziej wciągająca niż „Gringo…”, ale także dużo ciekawsza. Autor zawarł w niej o wiele więcej szczegółów dotyczących życia Indian. Poruszane przez niego tematy wydały mi się o niebo bardziej interesujące, niż te z poprzedniej książki. Dla mnie najciekawsze były rozdziały, mówiące o magii i czarach Indian. Jednakże uważam,  że każdy znajdzie tam coś dla siebie, ponieważ tych ciekawostek jest tam naprawdę bardzo dużo. Ale i tak największego plusa przyznaję tej książce, za emocje, które we mnie wzbudziła. Właśnie przez te wzruszenia, szczególnie pod koniec lektury, podobała mi się znacznie bardziej niż „Gringo…”.

Nie mogłabym nie wspomnieć tutaj o pięknym wydaniu książki. Kredowy papier, twarda oprawa, piękne, kolorowe zdjęcia wykonane przez autora. Aż przyjemnie jest trzymać w ręku tę książkę. Jestem estetką – uwielbiam piękne wydania, a te jest perfekcyjne.

Nigdy specjalnie nie interesowałam się życiem dzikich Indian. Wręcz przeciwnie – trochę się nawet bałam tych tematów, a wśród programów Cejrowskiego zawsze preferowałam te np. o Hiszpanii czy Meksyku. Mimo to przeczytałam „Rio Anacondę” i mogę z ręką na sercu polecić ją wszystkim: tym, którzy Cejrowskiego lubią, i tym, którzy go nie znoszą, zainteresowanych Indianami oraz tym, którzy o Dzikich Ziemiach nie mają zielonego pojęcia. To książka nie tylko o Dzikich i nie tylko o Cejrowskim, ale także o życiu, miłości i przyjaźni. Właśnie dlatego warto po nią sięgnąć.

„W życiu stale jesteśmy szczęśliwi i nieszczęśliwi jednocześnie. Tylko najczęściej o tym nie wiemy, albo nie chcemy wiedzieć. Odrzucamy ciemne strony życia. A one przecież zawsze są. Szczęście i nieszczęście to jedność. Smutek i radość też. Strach i odwaga…”*

* Cytat pochodzi z książki "Rio Anaconda: Gringo i ostatni szaman plemienia Carapana" Wojciech Cejrowski, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2006

24 komentarze:

  1. Nie przepadam za tym panem, ale czytałam 'Gringo...' i bardzo mi się podobała :D A skoro 'Rio...' jest jeszcze lepsza, to jak najbardziej po nią sięgnę ;)
    Genialna recenzja!

    OdpowiedzUsuń
  2. Książki podróżnicze lubię, Cejrowskiego też więc z chęcią przeczytam:)
    Pozdrawiam!!

    OdpowiedzUsuń
  3. Zdecydowanie coś dla mnie :D
    Kupię lub wypożyczę w najbliższym czasie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Również często nie zgadzam się z poglądami pana Cejrowskiego, ale szanuję go. Jego programu nie cierpię. Tak, ja uwielbiająca wszelkie podróżnicze ciekawostki wyłączam telewizor gdy tylko widzę "Boso przez świat".

    Jednak książki tego pana uwielbiam. "Rio Anaconda" jest również moim ulubionym dziełem tego autora. Nawet nie umiem spojrzec na tę pozycje obiektywnie, za bardzo fascynują mnie Indianie, Ameryka Południowa. Po prostu książka to taka "perełka" na mojej półce.

    OdpowiedzUsuń
  5. Bardzo lubię jego książki, ta jest super!

    OdpowiedzUsuń
  6. Ciekawie pisze. Mi się niesamowicie jego książki podobają ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Też często pomijam notkę o autorze, ale zgadzam się, że co do pana Cejrowskiego, warto wspomnieć o nim samym przed recenzją jego książki :) Wszyscy chwalą, a mi coraz bardziej rośnie apetyt, bo jeszcze nie czytałam jego książek... :D

    OdpowiedzUsuń
  8. Do Cejrowskiego przekonywać mnie nie trzeba, a tę książkę mam w planach od tak długiego czasu, że aż wstyd przyznać!
    Pozdrawiam serdecznie:)))

    OdpowiedzUsuń
  9. Uwielbiam Cejrowskiego i jego książki podróżnicze. :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Myślę, że niepotrzebny jest fragment prezentujący Wojciecha Cejrowskiego, ponieważ wszyscy go znają - jego poglądy, programy, książki... ;)
    W każdym razie, zazdroszczę! Chciałabym wziąć się za lekturę kolejnych książek podróżnika, ale na razie moja biblioteka nie może mi zaoferować nowych pozycji...
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Mam ostatnio ochotę przeczytać jakąś książkę podróżniczą, ale jaka to będzie to jeszcze nie wiem.

    OdpowiedzUsuń
  12. Pana Cejrowskiego czytałam i choć jego osoby jakoś nie trawię, osobiście lekturą byłam zachwycona. Humor i styl tego Pana jest wprost fenomenalny dlatego też z przyjemnością sięgnę po 'Rio Anacondę'

    OdpowiedzUsuń
  13. Szczerze nie cierpię Cejrowskiego, właśnie przez jego chore poglądy i to co sobą reprezentuje. Uważam go za osobę doszczętnie zakłamaną, obłudną, ba ! fanatyczną. O jego książkach słyszałam dosyć sporo i wydają się być ciekawe, tym bardziej, że wiele osób je poleca, aczkolwiek boję się zderzenia z jego 'prawdami' w tym co napisał. Może kiedyś się przełamię.

    OdpowiedzUsuń
  14. Mogę o sobie powiedzieć, że jestem taka szczęściarą, że takie książki mogę, a nawet muszę czytać ze względu na moje studia:) Ja lubię Cejrowskiego, bo z humorem opowiada o wszystkim co widzi. Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  15. Uwielbiam tego autora, a sama książka zajmuje specjalne miejsce u mnie na półce i chętnie do niej wracam ;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Kiedyś na pewno przeczytam. :))

    OdpowiedzUsuń
  17. mam za sobą 3 książki Cejrowskiego, wszystkie mi się podobały, ale na pierwszym miejscu stawiam Gringo wśród dzikich plemion :) chyba nie czytałam lepszej książki w tym gatunku

    OdpowiedzUsuń
  18. A mnie jakoś nigdy nie ciągnęło do jego ksiązek. Lubie pooglądać go w tv, ale Cejrowski na papierze...hm, sama nie wiem czy przypadłby mi do gustu:)

    OdpowiedzUsuń
  19. Bardzo lubię Cejrowskiego jako człowieka i z chęcią dowiem się co ciekawego opisał w swojej książce.

    OdpowiedzUsuń
  20. Muszę 'pośmiecić' tutaj kolejnym komentarzem, bo właśnie mi się przypomniało, że Cejrowski ma być chyba w wersji kieszonkowej do kupienia w biedronce :) Coraz bardziej ich lubię, kupiłam tam już za 10 zł. np. ładnie wydanego Kinga :D

    OdpowiedzUsuń
  21. Bardzo lubię dziela pana Cejrowskiego, tak jak wszystkie książki podróżnicze, a ta jest prześwietna!

    OdpowiedzUsuń
  22. Na razie czytałam tylko "Gringo wśród dzikich plemion", ale na inne książki Cejrowsdkiego również mam chrapkę:)

    OdpowiedzUsuń
  23. Co do Cejrowskiego to mam podobne odczucia - lubię czasami zerknąć na jego program podróżniczy, ale są też momenty, że mnie denerwują jego wypowiedzi... Nie miałam jeszcze okazji czytać jego książek. Tak szczerze powiem, że nieszczególnie mnie do nich ciągnie, ale nie mówię też nigdy.

    OdpowiedzUsuń
  24. Czytałam tego autora Gringo wśród dzikich zwierząt i bardzo mi się podobała. Z pewnością sięgnę po inne jego dzieła.

    OdpowiedzUsuń