Maskarada, Melissa de la Cruz

Tytuł: Maskarada
Autor: Melissa de la Cruz
Liczba stron: 320
Tłumaczenie: Małgorzata Kaczarowska
Wydawnictwo: Jaguar
Seria/Cykl: Błękitnokrwiści tom II
Moja ocena: 4/6

„Maskarada” autorstwa Melissy de la Cruz to druga część bestsellerowej wampirycznej sagi „Błękitnokrwiści”. Jeżeli kiedykolwiek słowo „wampir” kojarzyło wam się z wyściełanymi szkarłatnym atłasem trumnami, duszącym zapachem czosnku i niemodną, czarną peleryną hrabiego Draculi, to czas najwyższy pozbyć się tych mylących stereotypów. Raz na zawsze! Bo wampiry Melissy de la Cruz nie mają z tym opisem absolutnie nic wspólnego. Zamiast trumien i obskurnych piwnic mają do dyspozycji luksusowe apartamenty na Manhattanie, wokół nich unosi się zapach najnowszych perfum Chanel, a co najważniejsze żadne z nich NIGDY nie założyłoby powłóczystej peleryny rodem z taniego horroru. No, chyba że ta peleryna pochodziłaby z najnowszej kolekcji Diora…

Muszę przyznać, że „Maskarada” bardzo mnie zaskoczyła. Na szczęście pozytywnie. Podobała mi się znacznie bardziej niż pierwszy tom. Co prawda i tutaj nie zabrakło wyjątkowo długich, niepotrzebnych, działających na nerwy opisów dżinsów od Marca Jacobsa, dużych, przeciwsłonecznych okularów z logo Gucci, czerwonych szpilek od Loboutin’a i kraciastych płaszczy Burberry. Chcąc uświadomić czytelnikowi bogactwo i wyjątkowość kreowanych przez siebie bohaterów, de la Cruz kolejny raz przesadziła. Jakby mało było tego, że błękitnokrwiści są piękni, nieśmiertelni i mają nadnaturalne zdolności, to jeszcze są popularni, nieziemsko bogaci, piątkowe wieczory spędzają w najlepszych klubach, a wakacje w drogim kurorcie w Aspen, w chwilach wolnych od szkoły biorą udział w sesjach zdjęciowych i noszą ubrania jak z okładki Vogue’a. Chyba nawet najszczęśliwszy człowiek w prawdziwym świecie poczułby lekkie ukłucie zazdrości, czytając takie rzeczy. A czytelnik czuje po prostu irytację. I do końca nie opuszcza go uczucie, że ta książka jest przez to trochę płytka, a postaci papierowe, puste i sztuczne.

Jednak zdaję sobie sprawę, że takie powieści nie mają na celu uświadomienia ludziom najważniejszych prawd życiowych, szerzenia prawych idei, ukazywania wartości. Mają po prostu bawić czytelnika – sprawić, żeby opuścił na chwilę mury rzeczywistości, zapomniał o problemach i otaczającej go, szarej codzienności. I w tej roli „Maskarada” sprawdza się doskonale. Jest jak dobra popowa płyta: pozwala się zrelaksować, nie wymaga zbyt wielkiego zagłębiania się w treść, piosenki są przyjemne, szybko wpadają w ucho, ale też szybko się nudzą i prędko się o nich zapomina. Poza tym dynamiczna i zaskakująca akcja, sprawiają, że książka niesamowicie wciąga. Wzięłam ją do ręki i przeczytałam, jak to się mówi, za jednym posiedzeniem. I mogłabym się rozwodzić tutaj nad fatalnym stylem pisania autorki, nad beznadziejnie jednowymiarową psychiką bohaterów i nad brakiem przesłania. Ale po co? Po co to robić, skoro czytając po prostu świetnie się bawiłam? Bawiłam, nic więcej, ale za to rozrywka była przednia.

Wampiry w serii „Błękitnokrwiści” są piękne, niegrzeczne i bogate (co samo w sobie jest nieco konwencjonalne). Wyjątek stanowi jedynie Shuyler van Alen - jedna z głównych bohaterek, która swoją drogą nie należy do moich ulubionych postaci. Przy nieziemsko przystojnym Jacku, apodyktycznej Mimi i tandetnej Bliss, Shuyler wypada niezwykle blado i nieciekawie. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że cała ta seria jest odzwierciedleniem popularnego cyklu książek Cecily von Ziegesar „Plotkara”, tyle że wzbogaconym o elementy fantastyczne i sensacyjne. Zdecydowanie wolę „Plotkarę” na ekranie niż na papierze i jestem przekonana, że „Błękitnorkwiści” to tak samo dobry, o ile nie lepszy, materiał na popularny, młodzieżowy serial.

Podsumowując, jeśli macie ochotę trochę się rozerwać, przeczytać coś lekkiego i przyjemnego, a przy tym lubicie wampiry i dreszcz przyjemnego napięcia, przebiegający po plecach – „Maskarada” jest idealną książką dla was. Zakładając, że nie przeszkadza wam trochę wymuszonego snobizmu, wylewającego się z jej kartek. Książka de la Cruz to jak wycieczka do świecącego kolorowymi światłami wesołego miasteczka, pełnego przeróżnych atrakcji. Kup bilet. Nie czekaj. Bo naprawdę warto to wesołe miasteczko odwiedzić. Jak najszybciej.